pag-usapan natin ang kuko. ang kuko daw ay tulad ng buhok, they are made up of dead cells, kaya di tayo nasasaktan kapag ginugupit sila. natanong mo na ba kung bakit meron tayo kuko? syempre para kumita yung caronia at yung parlor dyan sa tabi. (insert caronia song) chika lang. meron daw pinoprotect na soft tissues yung mga kuko, tapos it enhances the sensitivity of our fingertips. ewan ko kung san ko nga ba nabasa. tapos sabi nung wikipedia ito daw ang basic parts ng kuko:nail plate, nail groove, lunula,eponychium at meron pa nga daw nail matrix. sabi?
so ayun, laging mahaba ang kuko ko. una nga, gaya ng nasabi ko dati, sign of rebellion ito. pinapudpod nga kasi nung high school, pangalawa, have you ever noticed how small my hands are? di ako magtataka kapag may lalapit sa kin ngayon at sasabihing patingin ng kamay mo. kaya ko pinapahaba yung kuko ko para kunwari may extension kahit paano. for me, long nails works for my hand just like a 3 or 4 inch high heeled shoe would work for your height. walang pakialaman, kanyang kanyang opinyon.
nung nagstart akong magpahaba ng kuko, lagi silang nababali. masyado kasi silang malambot nun. later on nung nasanay na silang mahaba, ayan tumibay naman sila. may myth pa nga dati sabi ni cookie, yung classmate ko nung college, mapapatibay daw sila ng bawang at suka at kung anu-ano pa. di ko naman sinubukan. adobo?
usually, hinahayaan ko lang ang kuko ko sa natural nilang kulay. kung ano lang ang itsura nila, bahala sila. pero minsan pag gusto kong maging maarte-- ay mali matagal na pala akong maarte. sige pag ibang level ang arte ko kinukulayan ko sila. siguro dalawa o tatlong beses pa lang ako nakapagpamanicure sa manikurista. maarte kasi ako.given na. baka masugatan nya ko o kung anuman.so madalas ako ang nagkukulay ng kuko ko pero hindi ibig sabihin magaling ako.
yung kapatid ko ay ipinangak para maging kikay. pramis, kung anong arte ko, mga 10x siguro sya. high school pa lang nagmemake up na yun. kung makabili ng damit at accessories, parang may department store tapos di naman nagagamit. tapos ayun, trip niyang mangolekta ng nail polish. as in pati yung mga kulay na ikakasore eyes mo,may neon pink, neon orange, neon green. kulang na nga lang glow in the dark.
eh pakialamera at mahadera akong ate so nakikialam ako ng gamit nya. at pag trip ko, pinapakialam ko yung mga nail polish nya. unfortunately, di ko keri maging second career ang pagiging manikurista. kailangan kasi dun ng kakaibang manual dextrity saka hand and eye coordination. spell?
siguro nga di ako mahilig sa art class nung bata pa ko, kasi hanggang ngayon lagpas lagpas ako maglagay ng nail polish. at isa pa, kapag sa kanang kamay na yung lalagyan ko, wala na para na syang art project ng 6 yrs old. the curse of being right handed. chos.. pero alam nyo ba, i am actually right-brained so dapat left-handed ako? hindi nyo alam? sige wag na, sa ibang araw na lang.
tapos minsan naman kapag nakakatsamba, as in may times na may madaling ipahid na nail polish, maganda naman ang resulta, kaso ang dali naman nyang masira. maghugas lang ako ng kamay, ubos na sila. ewan ko lang kung oa ako maghugas ng kamay or sadyang ayaw lang kumapit ng kulay sa kuko ko.
madami na kong nasubukang kulay pero favorite ko yung french tip sa lahat. bakit? ang ganda nya lang kasi, ang classic, ang linis, ang arte arte. medyo mas madali sya sa kin, kasi di mo lalagyan yung buong kuko. yung dulo lang. kaso nga madali lang din masira. 2 hrs lang ang life span nya sa kin. life span daw? may buhay?
sa ngayon yung kuko ko, colorless nail polish with blue glitters. actually, may stars to eh. kaso nalaglag na sila. falling stars. di ko lang namalayan basta nakita ko, ayun wala na sila. sayang gusto ko pa naman makiuso sa decoration namin sa office. wala kasing masyadong ginagawa kahapon kaya ayun, nakapagkulay na lang ako ng kuko. minsan nga makapagdala na lang din ng straigtening/curling iron, tutal may malapit na saksakan dito sa station ko. tapos minsan mapag-aralan nga ang maglagay ng eyeshadow. dito talaga sa office. parlor ito, ramp-down kasi. ;)
Thursday, November 17, 2011
Monday, November 14, 2011
30-Day Challenge Day 12
it's been a while but here's my new post
every time someone dies, i always ask myself what if it was me because really it could have been me. death is just around the corner for all of us, kaloka mang isipin yun naman ang totoo.
your death was untimely. sa isang iglap bigla ka na lang kinuha. naisip ko nga, is it true that before someone dies his life flashes back like a motion picture. tapos naisip ko, what were your last thoughts? naalala mo kaya kami?
when i found out, ayun ako mamadaling makapasok sa office. RDOT kasi. ang dami kong natanggap na text. kala ko naman dami atang nagmamahal sa kin tonight. i was expecting a text from my TL saying that rdot will be cancelled. hehehe. yun pala lahat galing sa mga kaklase natin. ray was killed today, sabi. nagulat lang ako. parang gusto kong maiyak, pero dahil wala na kong oras para mag-emote, umalis na ko ng bahay.
habang nasa byahe, iniisip ko yung mga natanggap kong text. trying to grasp the reality in them. wala ka na daw, you that i have known for half my life. shocked lang ako. and then i realized how big of an influence you are to me.
naisip ko din yung huli tayong magkita. last year yun, 23rd birthday ko. eh malay ko ba namang huling beses na yung makikita kitang buhay. ikaw lang yung ininvite ko kahit classmate din natin yung kambal mong si roy, eh kasi naman naiirita ako sa kanya. ano bang part ng ayoko sa kanya ang di nya magets? ayun tuloy lahat ng high school reunion di ako maka-attend dahil nahaharass ako sa kanya. buti pa ikaw, isang taas lang ng kilay ko natahimik ka na, kaya nga friends pa rin tayo. eh naalala ko ginawa mo ngang apple yung lemon wedges nung party ko samantalang sobrang asim nun. dun ka nga nalasing eh.
nakarating na ko sa mrt nung parang unti-unting nagsisink in sa kin yung mensaheng napatay ka earlier that day. nakausap ko sa phone si best na close din sa yo. umiiyak sya. maluha-luha lang ako pero dahil di ko keri yung umiiyak sa pampublikong lugar at gumawa ng eksena pinigilan ko na lang. may katagalan dumating yung tren. so binigyan nya ko ng oras para isipin ka. nung mga nakaraang araw, madalas kitang maalala for no reason at all. naglalakad ako from office to rob nung maalala ko yung comment mo sa buhok ko a few years back. tapos natignan ko yung isa mong album sa fb, sabi ko di ko na kayo mamukhaan sa picture ni roy. di ko na madistinguish ang pinagkaiba nyo. nun ko naisip na kailangan ata kitang kumustahin. pero dahil busy lagi, di ko nagawa. laging bukas na nga lang, may OT pa mamaya. eh di ko na pala magagawa yun uli ever.
huling nagkausap tayo nun sa text bago yung 25th bday mo. naginvite ka kasi sa party mo. kaso di ako nakarating. una dahil may pasok ako; pangalawa dahil bday din yun ng kakambal mo, eh pinagtataguan ko nga kasi sya dahil tuwing makikita nya na lang ako, pacute sya ng pacute na parang di naman normal. we practically grew up together kaya nawirduhan ako sa inyong dalawa nung bigla na lang kayo nagtangkang manligaw. wala akong ibang nasabihan nung attempt nyo (in different ways, at different times) maliban sa mga sobrang close ko lang na kailangan kong paliwanag kung bakit ako absent sa mga meet-ups.
narealize ko nung moment na yun while waiting for the train, dami ko palang mga kaibigang di nakakausap o nakukumusta man lang. so i sent them all a text message while waiting for the train. it goes something like:
"guys, i lost a friend today. He was killed in a bank robbery with 2 others. Known him since high school. I've been meaning to ask him how he was but i never got around doing it. Life is indeed very short and uncertain. Made me realize that we shouldn't be putting off important thing just because of small ones. So i just wanted to ask kumusta kayo?" i got a lot of replies. most of them extending condolences. minsan pala kahit di mo na nakakausap madalas yung mga kaibigan mo, pag nagdrama ka ng kaunti, bilis nila magreact. natuwa naman ako dun.
pagdating ko nun sa office, may sira yung system so ang ending, napauwi na lang ako. sabi nga ni jyse,"the system is unstable. it's going up and down, so you're going home." tawanan na lang kami. kasabay ko pag-uwi yung officemate kong si glenn, yung minamatchmake ko dun sa isa ko pang officemate na si tiny. tahimik yun pero dahil sa daldal ko, nagsasalita naman sya so wala ka muna sa isip ko. nung makauwi ako, di pa rin ako naiiyak eh, siguro kasi di ko pa alam kung maniniwala ako sa balita. sabi ko, siguro pag nakita na kita sa kabaong, maiiyak na lang ako.
pagdating ko sa bahay bago matulog at magpatay ng ilaw, sabi ko utang na loob, wag ka papakita sa kin, ray. ayoko ng mga horror movie na eksena kaya wag mo talagang susubukan. even though di ka nagpakita, nalaman kong nakaimprint naman pala sa utak ko yung ngisi mo saka ung boses mo, yun kasi yung pinakapinagkaiba nyo ng kambal mo.
the next day, i had a family event to attend. binyag nung anak ng pinsan ko at kinuha nya kong ninang. out of town yung binyag, i.e. fairview. pero dahil malakas ka sa kin, umuwi na lang ako ng maaga para makarating ako sa burol mo. galing mo ha. ang lakas mo sa ming lahat. yung mga taong matagal na di nagkikita-kita napagtagpo mo dahil sa pagkamatay mo. erika was there. to hell with tomorrow's issue of Phil Daily Inquirer, umabsent sa trabaho just to see you. maski ako who wouldn't see you on a normal circumstance andun. sabi ko nga kay best, kung di ka namatay, kung birthday halimbawa ang okasyon, malamang wala ako dun.
syempre, iwas na iwas pa rin ako sa kakambal mo. eh pagdating ko pa lang nagpapansin na naman sa kin. may nalalaman pang halika introduce kita sa friends ko. parang tanga di ba. samantalang yung iba nating classmate di naman nya pinakilala. ayun ganun pa rin naman sya. joke pa rin ng joke. siguro napagod na kakaiyak. nung una nga ayoko pang lumapit sa kabaong mo, pero tinakot lang kami ni roy kaya napasilip na kami ni best at ni abby. remember abby? matagal nang di nagpapakita yan sa tin. every 2 years nga lang kami magkita nyan maski na super close kami. imagine, napapunta mo sya nung araw na yun.
looking at you inside that casket was surreal. you did gain weight since i last saw you, but it was really like looking at another person in there, a stranger that i have seen for the first time. si best kinilabutan. umalis kami agad pagkasilip namin sa yo. ako naman i was half expecting that it was all a dream, that anytime you would walk up to us and tell us sino ba yang sinisilip nyo dyan. not that i wanted to see a ghost, but i wanted to see you alive.
bigat kasi sa pakiramdam. nabawasan na naman tayo. 5 years ago, it was quesan. ngayon ikaw naman. nagjojoke na nga lang yung mga classmate natin para wag nang mag-iyakan. well, actually di naman ako naiiyak. i know i feel bad about you dying all of a sudden, pero di ako makaiyak nung luhaan talaga. as in yung level na hagulgo, as in best actress level.
nagkwentuhan kami nun. narinig mo ba? ingay namin dun eh. it's surprising how much memories of you i keep. ikaw nga pala yung nagturo sa kin magdrawing ng matinong cube gamit lang ang gilid ng id card, ikaw nga rin pala yung first dance ko sa junior prom, saka binigay mo rin pala sa kin yung cap mo para sa CAT, which i lost sa Pangasinan some 5 years ago, sorry ha. Naiwan ko sa bus.
Saka napaiyak mo na rin ako noon. Di mo alam yun no. Eh kasi di ko naman sinabi sa yo, kasi di ko alam kung paano maliban pa sa hindi ko maintindihan. Eh ang dami ko ngang naisulat dahil dyan. Ikaw ang original na may-ari nung brown eyes sa sinulat kong short story. Yung nasa blog ko, medyo edited/revised na yun eh, kasi parang masyado syang pambata kaya binago ko yung ibang details. I wrote a novelette about you also. Nawala ko na nga lang yung kopya or baka andun lang sa bahay kasama ng journal ko nung high school na maraming entry tungkol sa yo. The novelette was about high school friends meeting after a long time. I never told anybody na ikaw si Carl or Carlos (di ko na maalala yung pangalan basta sounds like), yung main protagonist na civil engineer. eh kasi gusto mong maging engineer nun eh. ewan ko nga sa yo kung paano ka napunta sa bangko na magiging dahilan pala kung bakit maaga mo kaming iiwan. yun nga palang HR dun dati, si raini, college friend ko yun. naalala ka nya. nagulat din daw sya sa balita. malakas daw loob mo eh na required talaga sa trabahong yan.
ayan, natatawa tuloy ako sa sarili ko. dami kong kacornyhan. later on ko narealize, yun pala ang tinatawag na puppy love. ewan ko. basta close kasi tayo nun, ikaw, ako, si best, si roy, si hans, si abby. lahat na lang ng project groupmates tayo. kuya nga tawag namin sa yo ni best eh. and then one day, something felt strange. maybe it was the combat boots or the beret, saka yung init ng araw. saka yung singkit mong mata. all the right elements, the right lighting, ganun. and then it was all confusion and worry. ayan natatawa na naman ako. drama ko na naman.
well, hindi mo alam yun. di ko nga kasi sinabi. mabuti na lang kasi walang friction. we remained friends. actually nobody knew about it. nasabi ko kay best graduate na ata ako ng college.dami ko lang drama eh. i lived with the pain until it went away. pero alam mo, natuwa naman ako nung pinadalhan mo ko ng christmas card kahit november pa lang nung first christmas after natin grumaduate from high school. siguro nga namiss mo ko nun no. kasi wala akong nilagay na phone number dun sa lahat ng slumbook na sinagutan natin bago grumaduate at address lang din yung nasa yearbook. yun lang siguro ang naisip mong paraan para makumusta ako. di ko nga alam kung san na ba napunta yun eh. talagang musical pa yung card na yun pero malamang wala na syang baterya sa panahong ito. walong taon na kasi ang lumipas mula nun.kung alam mo lang nanginginig ako nung tinawagan kita, nilagay mo kasi yung phone number nyo dun sa card mo at talagang may instructions ka pang tawagan kita. eh madali akong kausap, kaya tumawag nga ko.after naman nun uso na ang friendster eh at marami na ring cellphone, so di na rin masyadong kailangan ng telepono.
oo nga pala, naalala mo yung dark knight. niyaya kitang manood nun dati eh. kaso lang sadyang mainipin ako at late ka na dumating, kaya sabi ko na lang sa yo umuwi na ko kahit andun na ko sa loob ng sinehan. sama lang ng ugali ko no, pero di ka naman nagalit, kasi alam mong late na late ka na. nakalahati ko na kasi yung movie. nung minsan ngang magkita tayo sabi mo sa kin, may utang akong movie sa yo. sabi ko wala na pinanood ko na iba kasama ko. and that was the guy i dated. unfortunately, di ko na mababayaran yang utang na yan.
pag-uwi ko galing sa lamay mo, dun ako napaiyak ng saglit. mag-isa kasi ako sa jeep tapos tumutugtog lang yung can't cry hard enough sa utak ko. same song that made me cry when quesan died. arte ko talaga eh, may musical scoring pa. pero saglit lang, kasi dumami na yung tao sa jeep, so ayoko na umiyak. di naman nila ko bibigyan ng talent fee kahit manood sila sa pagdadrama ko. di ko rin naman gusto ng best actress award that time.
up to now, it still feels weird thinking that you're gone. last saturday, huling lamay mo. di ako nakapunta because it was a matter of life and death. party o lamay? i chose party, ano pa. but the reality is i really still couldn't accept that you're gone. saka mag-iiyakan lang kami sa nercrological service mo, so sila na lang. mamamaga lang yung mata ko. enough na kaya yung lahat ng iniyak ko para sa yo nung 15 yrs old ako. masaya sa party kahit na ininjan ako ng batchmates ko. ayan nakilala ko na sa tunay na buhay yung mga ka-twitter ko tapos nakipanood pa ko ng project runway dun kina red. di mo sila kilala malamang eh di nga tayo nakakapag-usap. sana man lang naikwento ko sila sa yo no.
di ko na maalala kung kelan ka nagsimulang magpakita ng interes sa kin. basta naalala ko na lang nagtatago na ko sa inyong magkapatid. that's the funniest thing ever. pareho kong classmate, kambal pa. actually, sali mo pa yung bestfriend ni roy na nameet nya nung college. ano nga pangalan nun, yung nasa singapore. ah, shanty. dapat feeling ko haba ng hair ko pero hindi, ang naging reaksyon ko, wag magpakita sa inyo. i'm just not used to that kind of attention coming from you.
eh nung high school nga sabi mo magpacrew cut ako. and yes, i remember kasalanan mo rin kung bakit mahaba ang kuko ko ngayon. it's a sign of rebellion. naalala mo yung CAT days, na dapat pudpod yung kuko. pagkagraduate ng high school, i always kept my nails long. ayan nga pag tinitignan ko ngayon, naaalala kita.
so ayun kunwari na lang i don't care about you. daig ko pa yung walang visa. tago na lang ako nang tago. pero alam mo ang bait ko nga sa yo, kasi ikaw hindi nakablock sa fb at nagtetext pa ko sa yo. sabagay mas mabait ka naman talaga kay roy. nakakaharass yun eh. parang manyak na di mo maintindihan. feeling gwapo na wala sa lugar, parang pinaparating nya sa kin it's my loss. itsura nya.
ilang beses ko ding nasabi, kung nanligaw ka sa kin when I was 18, i would have considered. eh kaso 21 na ko nun eh. 3 years kang late. ayoko pa naman ng nalelate. it was the time i was seeing someone. walang hiyang yun, pinaiyak lang naman ako. lakas ng loob magbago ng isip. actually madalas ko pa rin maalala yung sira ulong yun eh, pero alam mo nung namatay ka, bigla ko lang narealize, masyado ba kong napako dun sa kabiguan ko sa kanya na hindi ko na nakikita yung mga taong talagang nagpapahalaga sa kin. therefore, wag ko na syang isipin because it's totally crazy to think about someone who doesn't even care.
natanong ko rin ang sarili ko, what if i was meant to end up with you? ang sagot ko, AYAW! i'd rather be alone. i don't want to be related to roy. pag nagkataon brother in law ko sya? oh di ba ang gulo. sobrang complicated lang, kaya wag na lang. saka we've been friends a long time, we're better off this way. pero naisipan kong magkatuluyan na lang kayo ni best, tutal naman magkasundo kayo eh. hinahatid mo pa nga sya sa bahay nila di ba. wag mo dedeny, di naman ako galit. natuwa nga ako eh. at least, yung atensyon mo sa iba napupunta and it's a plus that you are both important to me.
balak ko talagang pumunta nung libing mo. dalaw lang ako sandali, since may lakad din ako nung sunday. wag magulo, busy ang social calendar ko. birthday nung inaaanak ko. matagal na kasing nakaplano eh. kaso nalate ako ng gising dahil di ko narinig yung alarm ko. dami pa ngang missed call ni best. so di na rin ako nakarating. umiyak daw siya dun sa tula ni hans para sa yo. lam mo si hans, okay yan. yan yung isa sa mga straight guy friends ko na pwede akong sumamang lumabas na kaming dalawa lang kasi harmless lang nya, di ako mag-aalalang baka magkagusto ako sa kanya o kaya baka matsismis kami. kahit lagi mong inaaalaska yun, mabait na tao yun.
di ko pa rin nga pala madalaw yung puntod mo, kasi busy pa rin ako eh. pero utang na loob uli, wag mo kong pupuntahan.it's been a week since malibing ka. yung shock ko about your death is fading into the background. i don't feel like crying anymore. pero every time na iniisip ko, wala ka na parang nagdududa pa rin yung utak ko kung totoo ba talaga yun o masamang panaginip lang naming lahat. oh well, i'll get used to it. see you later, so much later. wag mo guluhin si quesan dyan ha, busy pa sya dun sa ginagawa nyang program.saka wag mong hiritan lahat ng andyan nag libre. mahiya ka naman
written for Ray Tingco
January 7, 1986-October 29,2011
every time someone dies, i always ask myself what if it was me because really it could have been me. death is just around the corner for all of us, kaloka mang isipin yun naman ang totoo.
your death was untimely. sa isang iglap bigla ka na lang kinuha. naisip ko nga, is it true that before someone dies his life flashes back like a motion picture. tapos naisip ko, what were your last thoughts? naalala mo kaya kami?
when i found out, ayun ako mamadaling makapasok sa office. RDOT kasi. ang dami kong natanggap na text. kala ko naman dami atang nagmamahal sa kin tonight. i was expecting a text from my TL saying that rdot will be cancelled. hehehe. yun pala lahat galing sa mga kaklase natin. ray was killed today, sabi. nagulat lang ako. parang gusto kong maiyak, pero dahil wala na kong oras para mag-emote, umalis na ko ng bahay.
habang nasa byahe, iniisip ko yung mga natanggap kong text. trying to grasp the reality in them. wala ka na daw, you that i have known for half my life. shocked lang ako. and then i realized how big of an influence you are to me.
naisip ko din yung huli tayong magkita. last year yun, 23rd birthday ko. eh malay ko ba namang huling beses na yung makikita kitang buhay. ikaw lang yung ininvite ko kahit classmate din natin yung kambal mong si roy, eh kasi naman naiirita ako sa kanya. ano bang part ng ayoko sa kanya ang di nya magets? ayun tuloy lahat ng high school reunion di ako maka-attend dahil nahaharass ako sa kanya. buti pa ikaw, isang taas lang ng kilay ko natahimik ka na, kaya nga friends pa rin tayo. eh naalala ko ginawa mo ngang apple yung lemon wedges nung party ko samantalang sobrang asim nun. dun ka nga nalasing eh.
nakarating na ko sa mrt nung parang unti-unting nagsisink in sa kin yung mensaheng napatay ka earlier that day. nakausap ko sa phone si best na close din sa yo. umiiyak sya. maluha-luha lang ako pero dahil di ko keri yung umiiyak sa pampublikong lugar at gumawa ng eksena pinigilan ko na lang. may katagalan dumating yung tren. so binigyan nya ko ng oras para isipin ka. nung mga nakaraang araw, madalas kitang maalala for no reason at all. naglalakad ako from office to rob nung maalala ko yung comment mo sa buhok ko a few years back. tapos natignan ko yung isa mong album sa fb, sabi ko di ko na kayo mamukhaan sa picture ni roy. di ko na madistinguish ang pinagkaiba nyo. nun ko naisip na kailangan ata kitang kumustahin. pero dahil busy lagi, di ko nagawa. laging bukas na nga lang, may OT pa mamaya. eh di ko na pala magagawa yun uli ever.
huling nagkausap tayo nun sa text bago yung 25th bday mo. naginvite ka kasi sa party mo. kaso di ako nakarating. una dahil may pasok ako; pangalawa dahil bday din yun ng kakambal mo, eh pinagtataguan ko nga kasi sya dahil tuwing makikita nya na lang ako, pacute sya ng pacute na parang di naman normal. we practically grew up together kaya nawirduhan ako sa inyong dalawa nung bigla na lang kayo nagtangkang manligaw. wala akong ibang nasabihan nung attempt nyo (in different ways, at different times) maliban sa mga sobrang close ko lang na kailangan kong paliwanag kung bakit ako absent sa mga meet-ups.
narealize ko nung moment na yun while waiting for the train, dami ko palang mga kaibigang di nakakausap o nakukumusta man lang. so i sent them all a text message while waiting for the train. it goes something like:
"guys, i lost a friend today. He was killed in a bank robbery with 2 others. Known him since high school. I've been meaning to ask him how he was but i never got around doing it. Life is indeed very short and uncertain. Made me realize that we shouldn't be putting off important thing just because of small ones. So i just wanted to ask kumusta kayo?" i got a lot of replies. most of them extending condolences. minsan pala kahit di mo na nakakausap madalas yung mga kaibigan mo, pag nagdrama ka ng kaunti, bilis nila magreact. natuwa naman ako dun.
pagdating ko nun sa office, may sira yung system so ang ending, napauwi na lang ako. sabi nga ni jyse,"the system is unstable. it's going up and down, so you're going home." tawanan na lang kami. kasabay ko pag-uwi yung officemate kong si glenn, yung minamatchmake ko dun sa isa ko pang officemate na si tiny. tahimik yun pero dahil sa daldal ko, nagsasalita naman sya so wala ka muna sa isip ko. nung makauwi ako, di pa rin ako naiiyak eh, siguro kasi di ko pa alam kung maniniwala ako sa balita. sabi ko, siguro pag nakita na kita sa kabaong, maiiyak na lang ako.
pagdating ko sa bahay bago matulog at magpatay ng ilaw, sabi ko utang na loob, wag ka papakita sa kin, ray. ayoko ng mga horror movie na eksena kaya wag mo talagang susubukan. even though di ka nagpakita, nalaman kong nakaimprint naman pala sa utak ko yung ngisi mo saka ung boses mo, yun kasi yung pinakapinagkaiba nyo ng kambal mo.
the next day, i had a family event to attend. binyag nung anak ng pinsan ko at kinuha nya kong ninang. out of town yung binyag, i.e. fairview. pero dahil malakas ka sa kin, umuwi na lang ako ng maaga para makarating ako sa burol mo. galing mo ha. ang lakas mo sa ming lahat. yung mga taong matagal na di nagkikita-kita napagtagpo mo dahil sa pagkamatay mo. erika was there. to hell with tomorrow's issue of Phil Daily Inquirer, umabsent sa trabaho just to see you. maski ako who wouldn't see you on a normal circumstance andun. sabi ko nga kay best, kung di ka namatay, kung birthday halimbawa ang okasyon, malamang wala ako dun.
syempre, iwas na iwas pa rin ako sa kakambal mo. eh pagdating ko pa lang nagpapansin na naman sa kin. may nalalaman pang halika introduce kita sa friends ko. parang tanga di ba. samantalang yung iba nating classmate di naman nya pinakilala. ayun ganun pa rin naman sya. joke pa rin ng joke. siguro napagod na kakaiyak. nung una nga ayoko pang lumapit sa kabaong mo, pero tinakot lang kami ni roy kaya napasilip na kami ni best at ni abby. remember abby? matagal nang di nagpapakita yan sa tin. every 2 years nga lang kami magkita nyan maski na super close kami. imagine, napapunta mo sya nung araw na yun.
looking at you inside that casket was surreal. you did gain weight since i last saw you, but it was really like looking at another person in there, a stranger that i have seen for the first time. si best kinilabutan. umalis kami agad pagkasilip namin sa yo. ako naman i was half expecting that it was all a dream, that anytime you would walk up to us and tell us sino ba yang sinisilip nyo dyan. not that i wanted to see a ghost, but i wanted to see you alive.
bigat kasi sa pakiramdam. nabawasan na naman tayo. 5 years ago, it was quesan. ngayon ikaw naman. nagjojoke na nga lang yung mga classmate natin para wag nang mag-iyakan. well, actually di naman ako naiiyak. i know i feel bad about you dying all of a sudden, pero di ako makaiyak nung luhaan talaga. as in yung level na hagulgo, as in best actress level.
nagkwentuhan kami nun. narinig mo ba? ingay namin dun eh. it's surprising how much memories of you i keep. ikaw nga pala yung nagturo sa kin magdrawing ng matinong cube gamit lang ang gilid ng id card, ikaw nga rin pala yung first dance ko sa junior prom, saka binigay mo rin pala sa kin yung cap mo para sa CAT, which i lost sa Pangasinan some 5 years ago, sorry ha. Naiwan ko sa bus.
Saka napaiyak mo na rin ako noon. Di mo alam yun no. Eh kasi di ko naman sinabi sa yo, kasi di ko alam kung paano maliban pa sa hindi ko maintindihan. Eh ang dami ko ngang naisulat dahil dyan. Ikaw ang original na may-ari nung brown eyes sa sinulat kong short story. Yung nasa blog ko, medyo edited/revised na yun eh, kasi parang masyado syang pambata kaya binago ko yung ibang details. I wrote a novelette about you also. Nawala ko na nga lang yung kopya or baka andun lang sa bahay kasama ng journal ko nung high school na maraming entry tungkol sa yo. The novelette was about high school friends meeting after a long time. I never told anybody na ikaw si Carl or Carlos (di ko na maalala yung pangalan basta sounds like), yung main protagonist na civil engineer. eh kasi gusto mong maging engineer nun eh. ewan ko nga sa yo kung paano ka napunta sa bangko na magiging dahilan pala kung bakit maaga mo kaming iiwan. yun nga palang HR dun dati, si raini, college friend ko yun. naalala ka nya. nagulat din daw sya sa balita. malakas daw loob mo eh na required talaga sa trabahong yan.
ayan, natatawa tuloy ako sa sarili ko. dami kong kacornyhan. later on ko narealize, yun pala ang tinatawag na puppy love. ewan ko. basta close kasi tayo nun, ikaw, ako, si best, si roy, si hans, si abby. lahat na lang ng project groupmates tayo. kuya nga tawag namin sa yo ni best eh. and then one day, something felt strange. maybe it was the combat boots or the beret, saka yung init ng araw. saka yung singkit mong mata. all the right elements, the right lighting, ganun. and then it was all confusion and worry. ayan natatawa na naman ako. drama ko na naman.
well, hindi mo alam yun. di ko nga kasi sinabi. mabuti na lang kasi walang friction. we remained friends. actually nobody knew about it. nasabi ko kay best graduate na ata ako ng college.dami ko lang drama eh. i lived with the pain until it went away. pero alam mo, natuwa naman ako nung pinadalhan mo ko ng christmas card kahit november pa lang nung first christmas after natin grumaduate from high school. siguro nga namiss mo ko nun no. kasi wala akong nilagay na phone number dun sa lahat ng slumbook na sinagutan natin bago grumaduate at address lang din yung nasa yearbook. yun lang siguro ang naisip mong paraan para makumusta ako. di ko nga alam kung san na ba napunta yun eh. talagang musical pa yung card na yun pero malamang wala na syang baterya sa panahong ito. walong taon na kasi ang lumipas mula nun.kung alam mo lang nanginginig ako nung tinawagan kita, nilagay mo kasi yung phone number nyo dun sa card mo at talagang may instructions ka pang tawagan kita. eh madali akong kausap, kaya tumawag nga ko.after naman nun uso na ang friendster eh at marami na ring cellphone, so di na rin masyadong kailangan ng telepono.
oo nga pala, naalala mo yung dark knight. niyaya kitang manood nun dati eh. kaso lang sadyang mainipin ako at late ka na dumating, kaya sabi ko na lang sa yo umuwi na ko kahit andun na ko sa loob ng sinehan. sama lang ng ugali ko no, pero di ka naman nagalit, kasi alam mong late na late ka na. nakalahati ko na kasi yung movie. nung minsan ngang magkita tayo sabi mo sa kin, may utang akong movie sa yo. sabi ko wala na pinanood ko na iba kasama ko. and that was the guy i dated. unfortunately, di ko na mababayaran yang utang na yan.
pag-uwi ko galing sa lamay mo, dun ako napaiyak ng saglit. mag-isa kasi ako sa jeep tapos tumutugtog lang yung can't cry hard enough sa utak ko. same song that made me cry when quesan died. arte ko talaga eh, may musical scoring pa. pero saglit lang, kasi dumami na yung tao sa jeep, so ayoko na umiyak. di naman nila ko bibigyan ng talent fee kahit manood sila sa pagdadrama ko. di ko rin naman gusto ng best actress award that time.
up to now, it still feels weird thinking that you're gone. last saturday, huling lamay mo. di ako nakapunta because it was a matter of life and death. party o lamay? i chose party, ano pa. but the reality is i really still couldn't accept that you're gone. saka mag-iiyakan lang kami sa nercrological service mo, so sila na lang. mamamaga lang yung mata ko. enough na kaya yung lahat ng iniyak ko para sa yo nung 15 yrs old ako. masaya sa party kahit na ininjan ako ng batchmates ko. ayan nakilala ko na sa tunay na buhay yung mga ka-twitter ko tapos nakipanood pa ko ng project runway dun kina red. di mo sila kilala malamang eh di nga tayo nakakapag-usap. sana man lang naikwento ko sila sa yo no.
di ko na maalala kung kelan ka nagsimulang magpakita ng interes sa kin. basta naalala ko na lang nagtatago na ko sa inyong magkapatid. that's the funniest thing ever. pareho kong classmate, kambal pa. actually, sali mo pa yung bestfriend ni roy na nameet nya nung college. ano nga pangalan nun, yung nasa singapore. ah, shanty. dapat feeling ko haba ng hair ko pero hindi, ang naging reaksyon ko, wag magpakita sa inyo. i'm just not used to that kind of attention coming from you.
eh nung high school nga sabi mo magpacrew cut ako. and yes, i remember kasalanan mo rin kung bakit mahaba ang kuko ko ngayon. it's a sign of rebellion. naalala mo yung CAT days, na dapat pudpod yung kuko. pagkagraduate ng high school, i always kept my nails long. ayan nga pag tinitignan ko ngayon, naaalala kita.
so ayun kunwari na lang i don't care about you. daig ko pa yung walang visa. tago na lang ako nang tago. pero alam mo ang bait ko nga sa yo, kasi ikaw hindi nakablock sa fb at nagtetext pa ko sa yo. sabagay mas mabait ka naman talaga kay roy. nakakaharass yun eh. parang manyak na di mo maintindihan. feeling gwapo na wala sa lugar, parang pinaparating nya sa kin it's my loss. itsura nya.
ilang beses ko ding nasabi, kung nanligaw ka sa kin when I was 18, i would have considered. eh kaso 21 na ko nun eh. 3 years kang late. ayoko pa naman ng nalelate. it was the time i was seeing someone. walang hiyang yun, pinaiyak lang naman ako. lakas ng loob magbago ng isip. actually madalas ko pa rin maalala yung sira ulong yun eh, pero alam mo nung namatay ka, bigla ko lang narealize, masyado ba kong napako dun sa kabiguan ko sa kanya na hindi ko na nakikita yung mga taong talagang nagpapahalaga sa kin. therefore, wag ko na syang isipin because it's totally crazy to think about someone who doesn't even care.
natanong ko rin ang sarili ko, what if i was meant to end up with you? ang sagot ko, AYAW! i'd rather be alone. i don't want to be related to roy. pag nagkataon brother in law ko sya? oh di ba ang gulo. sobrang complicated lang, kaya wag na lang. saka we've been friends a long time, we're better off this way. pero naisipan kong magkatuluyan na lang kayo ni best, tutal naman magkasundo kayo eh. hinahatid mo pa nga sya sa bahay nila di ba. wag mo dedeny, di naman ako galit. natuwa nga ako eh. at least, yung atensyon mo sa iba napupunta and it's a plus that you are both important to me.
balak ko talagang pumunta nung libing mo. dalaw lang ako sandali, since may lakad din ako nung sunday. wag magulo, busy ang social calendar ko. birthday nung inaaanak ko. matagal na kasing nakaplano eh. kaso nalate ako ng gising dahil di ko narinig yung alarm ko. dami pa ngang missed call ni best. so di na rin ako nakarating. umiyak daw siya dun sa tula ni hans para sa yo. lam mo si hans, okay yan. yan yung isa sa mga straight guy friends ko na pwede akong sumamang lumabas na kaming dalawa lang kasi harmless lang nya, di ako mag-aalalang baka magkagusto ako sa kanya o kaya baka matsismis kami. kahit lagi mong inaaalaska yun, mabait na tao yun.
di ko pa rin nga pala madalaw yung puntod mo, kasi busy pa rin ako eh. pero utang na loob uli, wag mo kong pupuntahan.it's been a week since malibing ka. yung shock ko about your death is fading into the background. i don't feel like crying anymore. pero every time na iniisip ko, wala ka na parang nagdududa pa rin yung utak ko kung totoo ba talaga yun o masamang panaginip lang naming lahat. oh well, i'll get used to it. see you later, so much later. wag mo guluhin si quesan dyan ha, busy pa sya dun sa ginagawa nyang program.saka wag mong hiritan lahat ng andyan nag libre. mahiya ka naman
written for Ray Tingco
January 7, 1986-October 29,2011
Monday, September 19, 2011
30-day challenge day 11
medyo matagal din akong walang naisusulat dito ah. yung kasing talent ko sa pagsulat nagbakasyon lang sandali. talent daw eh. napapagod na daw sya. saka trip ko lang magluksa at magmuni-muni. pero dahil aabutan na ko ni red uy, sulat na nga uli.
anyway, today is sept 20th. happy anniversary batch 11. akalain mo yun, isang taon na pala kaming naglolokohan ng mga batchmates ko. parang wala nang balak maisakatuparan yung batch party natin ah.
isang taon na mula nang lisanin ko ang isang lugar kung san di na ko masaya sa ginagawa ko at halos kaladkarin ko na lang yung sarili ko pagpasok. araw-araw akong nakasimangot dun at pakiramdam ko namamatay na yung brain cells ko sa araw araw na pagbabalanse ng journal, pagsagot ng telepono, pagprint, pag-file. mga ganun. bukod pa yun sa unfair ang TL ko dun. may pinapaborito. arte ng arte di ko naman kasing ganda. chika lang. anyway, sabi ko nga, at least ang pagkatao ko ay di nabibili ng mumurahing cake gaya nya. pero kung cheesecake, pwede na. o, maniwala.
ilang panahon na rin akong sawa sa trabaho ko sa bangko. ginawa ko na ngang best friend si Lina ng Jobstreet. lahat na ng bangko na-applyan ko bdo, bpi, psbank, anz, metrobank, hsbc kaso may kabagalan sila magproseso. sinubukan ko nga din yung iba pang kumpanya, ibm, sykes, accenture. lahat sila di ako pinansin. well, positive naman yung sykes, pero yung starting dun, mas mababa pa sa starting ko sa bangko. pati nga yung pagtuturo ng english sa mga japs at korean muntik kong patulan kaya lang medyo malayo yung "office" nila at di ako maka-attend ng interview. ayaw magre-sched. eh di wag
yung application ko sa ciq masasabi kong nagkataon lang. financial transcriptionist kasi yung posisyon kaya naiconnect ko na lang na sa bangko ako galing. oo basta may numero, gora na yan.saka may nag-refer kasi sa kin na dati kong officemate na umalis dahil na-insekta na sya sa trabaho sa bangko. kolekta kasi ng kolekta. pinagdasal ko talagang makuha tong trabaho na to or hiniling ko ng bongga or inasam, ganun. eh kasi iba yung mga paniniwala ko sa Diyos, sa religion, so parang di tamang sabihing pinagdasal ko. basta, i just wanted to leave my previous job so badly, as in kapag di ako nakakuha ng bagong trabaho, pagdating ng dec 2010, magreresign ako kahit wala akong lilipatan. dun na lang ako sa bahay, tagalinis, tagaluto, taga-alaga ng aso, tagahatid sa school ng kapatid ko. pahinga kumbaga. pagkakuha ko pa lang kasi ng final grades ko, nagtrabaho na ko agad, so basically di ko naranasan ang buhay tambay after graduation. swerte lang din siguro.
september 20, 2010. yung unang araw ko sa ciq. sabi ko sa sarili ko, ayan new beginning. excited ako sa mga gagawin. ano kayang bago kong matututunan sa trabahong ito? ayun, una kong nakilala si jane. tinanong ko siya, batch 11 ka di ba? tapos nun kwentuhan galore na kami tapos dumating si girlie. si mimi naaalala ko nagcecellphone. 22 kami lahat sa batch eh. sa ngayon, 19 na lang, pero madami pa rin yun ah kasi kami daw yung pinakamadaming editors. orientation yung first day. tapos biglang isang taon na pala ang nakalipas. noong una natatakot pa ko, papasa kaya ako sa basic training? ibang iba kasi to sa dati kong ginagawa. ibang skill set yung kailangan kong idevelop. dito walang journal, walang balancing, walang cut-off na alas dos.
sabi nung mga dati kong katrabaho, mabilis daw ako makapick up dun sa bangko. tipong bored na ko agad sa kadadaldal nila pag nagtetrain kami, ayoko ng paulit-ulit na sinasabi o nilelecture. tsaka di ako masyadong matanong. tipong inaagaw ko na agad sa kanila yung trabahong dinedemo nila sa kin tapos ako na gagawa. may kasamang, "oo gets ko na, tawagin na lang kita pag may problema." dati kaya kong i-backup ang trabaho ng 2 additional na tao bukod sa trabaho ko, madalas kasi sila magkasakit dun eh. ewan ko nga dun sa dating team ko, lagi na lang merong surgery at maternity leave. kaya rin siguro ako napagod at nagsawa. wala nang challenge. pati yung mga australian na dati nakakanose bleed kausap, sila na nagnonose bleed sa kin. charing. tapos yung sweldo dun, hay kakairita. 3 taon ako dun ha. at grabe ang binibigay na increase. kulang pa pambayad ng cellphone bill. at di ganun kamahalan yung plan ko. mas malaki pa nga magload ung ibang taong kilala ko.
eh dito kaya sa bagong trabaho? sa simula, feeling ko lagi akong naiiwan ng mga kasama ko. nung una pakiramdam ko, ang galing naman nila. shonga ko naman ata di ko magets. tipong bottom of the food chain..... teka parang maling analogy. pero basta lagi akong nagtatanong aabot ba ko ng Pasko dito? may trabaho pa kaya ako pagkatapos ng basic training? mga ganung klaseng takot. mga ganung klaseng doubts. sa kabutihang palad, nakapasa naman ako. minsan, motivation ko yang mga ganyang bagay. yung tipong feeling ko di ako magaling kaya mas magiging matyaga ako. siguro nga totoo, i work better under pressure. para akong anglar fish, na kapag tinanggal mo sa ilalim ng dagat, bigla na lang sya sasabog kasi wala yung pressure na kinasanayan niya. nagbunga naman ata yung pagtyatyaga ko. eto nakakaisang taon na ko. may improvement naman.
so far masaya ako. everyday is a challenge. gamit na gamit yung brain cells ko. sige intindihin natin ang mga indiano, brazilian, norwegian, spanish, atbp na nag-uusap ng cancer research, ng bangko, ng publishing, ng electronics. pero pag dumadating yung sweldo, di ako naiimbyerna. At ang pinakamasaya dito, paperless. walang kailangang i-punch, i-fasten, i-envelope, i-label, ikahon at i-offsite. environment-friendly. isa sa mga naging problema ko yan sa bangko. tinatambak ko yung files ko, tapos aayusin ko lang pag month-end. minsan nga every quarter pa eh, pag may audit lang. eh ayun nakakaloka i-organize. hindi isang beses lang akong nawalan ng mga papeles dun.
isa siguro sa mga pinakamagandang nangyari sa kin nung magtrabaho ako sa ciq, natuto akong mag-adjust sa mga pagbabago. mas malayo ang ortigas kesa makati sa bahay namin, kaya ayan natuto ako mag-mrt. claustrophobic pa rin ako, pero kailangan eh, kesa naman malate ako ng bonggang bongga. adjust din sa schedule. first time ko magtrabaho ng graveyard. sa una nakakaloka, katakot kaya umalis ng gabi. pero eto sanay na ko. bumilis din ako maglakad kasi baka mamaya may mga nakasunod na snatcher, holdaper, stalker. wala ni-rhyme ko lang.
isa pa, according to my friends, eh nagmature daw ako. siguro nga totoo. sa dati ko kasing trabaho, pinakabata ako nung magsimula ako. bunso nila ko dun kaya dalas kong magtantrums. pramis as in dabog kung dabog at kapag galit ako, maghapon akong di magsasalita. saka pag di kita gusto, sorry ka. dito mas nakasmile ako. mas masaya kapag wala kang kaaway. yung tipong deadmatology. kung may maarte o mayabang o masama ang ugali, deadma lang lalo na kung wala namang ginagawa sa kin. problemahin ko pa ba sila? para namang matatakpan yung butas ng ozone layer kapag ininis ko yung sarili ko sa kanila. saka mas masaya pag madaming bagong friends di ba. isa na dyan ang nagconvince sa kin buhayin yung blog ko. ikaw talaga yan, red. nakakapressure ka.
anyway, today is sept 20th. happy anniversary batch 11. akalain mo yun, isang taon na pala kaming naglolokohan ng mga batchmates ko. parang wala nang balak maisakatuparan yung batch party natin ah.
isang taon na mula nang lisanin ko ang isang lugar kung san di na ko masaya sa ginagawa ko at halos kaladkarin ko na lang yung sarili ko pagpasok. araw-araw akong nakasimangot dun at pakiramdam ko namamatay na yung brain cells ko sa araw araw na pagbabalanse ng journal, pagsagot ng telepono, pagprint, pag-file. mga ganun. bukod pa yun sa unfair ang TL ko dun. may pinapaborito. arte ng arte di ko naman kasing ganda. chika lang. anyway, sabi ko nga, at least ang pagkatao ko ay di nabibili ng mumurahing cake gaya nya. pero kung cheesecake, pwede na. o, maniwala.
ilang panahon na rin akong sawa sa trabaho ko sa bangko. ginawa ko na ngang best friend si Lina ng Jobstreet. lahat na ng bangko na-applyan ko bdo, bpi, psbank, anz, metrobank, hsbc kaso may kabagalan sila magproseso. sinubukan ko nga din yung iba pang kumpanya, ibm, sykes, accenture. lahat sila di ako pinansin. well, positive naman yung sykes, pero yung starting dun, mas mababa pa sa starting ko sa bangko. pati nga yung pagtuturo ng english sa mga japs at korean muntik kong patulan kaya lang medyo malayo yung "office" nila at di ako maka-attend ng interview. ayaw magre-sched. eh di wag
yung application ko sa ciq masasabi kong nagkataon lang. financial transcriptionist kasi yung posisyon kaya naiconnect ko na lang na sa bangko ako galing. oo basta may numero, gora na yan.saka may nag-refer kasi sa kin na dati kong officemate na umalis dahil na-insekta na sya sa trabaho sa bangko. kolekta kasi ng kolekta. pinagdasal ko talagang makuha tong trabaho na to or hiniling ko ng bongga or inasam, ganun. eh kasi iba yung mga paniniwala ko sa Diyos, sa religion, so parang di tamang sabihing pinagdasal ko. basta, i just wanted to leave my previous job so badly, as in kapag di ako nakakuha ng bagong trabaho, pagdating ng dec 2010, magreresign ako kahit wala akong lilipatan. dun na lang ako sa bahay, tagalinis, tagaluto, taga-alaga ng aso, tagahatid sa school ng kapatid ko. pahinga kumbaga. pagkakuha ko pa lang kasi ng final grades ko, nagtrabaho na ko agad, so basically di ko naranasan ang buhay tambay after graduation. swerte lang din siguro.
september 20, 2010. yung unang araw ko sa ciq. sabi ko sa sarili ko, ayan new beginning. excited ako sa mga gagawin. ano kayang bago kong matututunan sa trabahong ito? ayun, una kong nakilala si jane. tinanong ko siya, batch 11 ka di ba? tapos nun kwentuhan galore na kami tapos dumating si girlie. si mimi naaalala ko nagcecellphone. 22 kami lahat sa batch eh. sa ngayon, 19 na lang, pero madami pa rin yun ah kasi kami daw yung pinakamadaming editors. orientation yung first day. tapos biglang isang taon na pala ang nakalipas. noong una natatakot pa ko, papasa kaya ako sa basic training? ibang iba kasi to sa dati kong ginagawa. ibang skill set yung kailangan kong idevelop. dito walang journal, walang balancing, walang cut-off na alas dos.
sabi nung mga dati kong katrabaho, mabilis daw ako makapick up dun sa bangko. tipong bored na ko agad sa kadadaldal nila pag nagtetrain kami, ayoko ng paulit-ulit na sinasabi o nilelecture. tsaka di ako masyadong matanong. tipong inaagaw ko na agad sa kanila yung trabahong dinedemo nila sa kin tapos ako na gagawa. may kasamang, "oo gets ko na, tawagin na lang kita pag may problema." dati kaya kong i-backup ang trabaho ng 2 additional na tao bukod sa trabaho ko, madalas kasi sila magkasakit dun eh. ewan ko nga dun sa dating team ko, lagi na lang merong surgery at maternity leave. kaya rin siguro ako napagod at nagsawa. wala nang challenge. pati yung mga australian na dati nakakanose bleed kausap, sila na nagnonose bleed sa kin. charing. tapos yung sweldo dun, hay kakairita. 3 taon ako dun ha. at grabe ang binibigay na increase. kulang pa pambayad ng cellphone bill. at di ganun kamahalan yung plan ko. mas malaki pa nga magload ung ibang taong kilala ko.
eh dito kaya sa bagong trabaho? sa simula, feeling ko lagi akong naiiwan ng mga kasama ko. nung una pakiramdam ko, ang galing naman nila. shonga ko naman ata di ko magets. tipong bottom of the food chain..... teka parang maling analogy. pero basta lagi akong nagtatanong aabot ba ko ng Pasko dito? may trabaho pa kaya ako pagkatapos ng basic training? mga ganung klaseng takot. mga ganung klaseng doubts. sa kabutihang palad, nakapasa naman ako. minsan, motivation ko yang mga ganyang bagay. yung tipong feeling ko di ako magaling kaya mas magiging matyaga ako. siguro nga totoo, i work better under pressure. para akong anglar fish, na kapag tinanggal mo sa ilalim ng dagat, bigla na lang sya sasabog kasi wala yung pressure na kinasanayan niya. nagbunga naman ata yung pagtyatyaga ko. eto nakakaisang taon na ko. may improvement naman.
so far masaya ako. everyday is a challenge. gamit na gamit yung brain cells ko. sige intindihin natin ang mga indiano, brazilian, norwegian, spanish, atbp na nag-uusap ng cancer research, ng bangko, ng publishing, ng electronics. pero pag dumadating yung sweldo, di ako naiimbyerna. At ang pinakamasaya dito, paperless. walang kailangang i-punch, i-fasten, i-envelope, i-label, ikahon at i-offsite. environment-friendly. isa sa mga naging problema ko yan sa bangko. tinatambak ko yung files ko, tapos aayusin ko lang pag month-end. minsan nga every quarter pa eh, pag may audit lang. eh ayun nakakaloka i-organize. hindi isang beses lang akong nawalan ng mga papeles dun.
isa siguro sa mga pinakamagandang nangyari sa kin nung magtrabaho ako sa ciq, natuto akong mag-adjust sa mga pagbabago. mas malayo ang ortigas kesa makati sa bahay namin, kaya ayan natuto ako mag-mrt. claustrophobic pa rin ako, pero kailangan eh, kesa naman malate ako ng bonggang bongga. adjust din sa schedule. first time ko magtrabaho ng graveyard. sa una nakakaloka, katakot kaya umalis ng gabi. pero eto sanay na ko. bumilis din ako maglakad kasi baka mamaya may mga nakasunod na snatcher, holdaper, stalker. wala ni-rhyme ko lang.
isa pa, according to my friends, eh nagmature daw ako. siguro nga totoo. sa dati ko kasing trabaho, pinakabata ako nung magsimula ako. bunso nila ko dun kaya dalas kong magtantrums. pramis as in dabog kung dabog at kapag galit ako, maghapon akong di magsasalita. saka pag di kita gusto, sorry ka. dito mas nakasmile ako. mas masaya kapag wala kang kaaway. yung tipong deadmatology. kung may maarte o mayabang o masama ang ugali, deadma lang lalo na kung wala namang ginagawa sa kin. problemahin ko pa ba sila? para namang matatakpan yung butas ng ozone layer kapag ininis ko yung sarili ko sa kanila. saka mas masaya pag madaming bagong friends di ba. isa na dyan ang nagconvince sa kin buhayin yung blog ko. ikaw talaga yan, red. nakakapressure ka.
Sunday, September 11, 2011
30-day challenge day 10
my hands smell like medicine. i have been playing nurse for the past few days. it's been touch and go for a while. i have cried a lot. i've lost 1 patient but i am not giving up.
i always cry when my pets die. i treat them like family. i call my pets baby even when they are 6 years old and i talk to them like they are children, trying to tell them not to rummage through the neighbor's trash or the eat shoes and slippers we sometimes leave outside.
we have had a lot of pets throughout the years. My brother used to have this mini-zoo at home.He had pigeons, hamsters and turtles, in addition to the usual cats and dogs. Currently, I have 7 dogs and a cat. The cat, Tammy, has been with us since 2005. He's lazy and always sleepy the way cats are. He would go into your room and bother you while you're sleeping. He loves to be scratched. Mimay, our dog given to my sister allegedly named after her (Hershey Mae) has been with us probably for 4 years. One of Mimay's offspring, Milo, is 3 years old. She is one of the first puppies Mimay ever had. She had survived parasites and mange to which all her other siblings have succumbed to. Mimay gave birth to a new batch this year. 5 puppies: Pretty Girl, Pretty Boy, Rambo, Pow and Hammy. My siblings are creative in giving names.
Three months ago, Hammy died. We found him under the car. Apparently, he hasn't been eating. It must be the parasites again. Then the other dogs lost their appetite. This triggered me to bring everyone else to the vet. We don't really bring dogs to the doctor since my mom believe they're askal they can survive anything, and vets are not easy to find. But I told myself, I'm not going to lose anyone else. I have to do something, at least.
I found the vet via the Internet. Even if it requires a car or a jeepney ride, his clinic is the closest one there is. He dewormed the dogs and gave them antibiotics and appetite stimulants. I just recently realized that it's the same one kids are given when they are sick.
They're supposed to take their medicine 3x a day. It wasn't easy since I sometimes miss my meds when I need them. I had to give the meds in the morning when I get home from work then at noon before I go to sleep and lastly before I go to work at night. I think I have been good taking care of them since they eventually recovered. Every morning when I come home from work, they would run to me, lick my hands or tug at my clothes.
Milo gave birth to six puppies in June. They are very fragile and small. One of them died after a few days. After a week, another one followed. My dad said that Milo doesn't have enough milk so I had to teach them to drink milk from a saucer at three weeks or sometimes I give them milk using a syringe. We only had non-fat or evaporated milk at home but they survived. Four of them became happy healthy puppies. One pup, my dad accidentally run over. So we have 3 left.My sister gave them their names, which I remember but can never refer to the correct puppy. They are all of the same color, just like Milo.
I thought everything was going well with them. Then, the rainy days came. I have been hearing my dogs cough for the past few days. I thought it would go away. Then, I told them to stop bathing under the rain. One of Milo's pups stopped eating on Monday and she was feverish. I can tell by touch. I was worried but can't bring them to the vet since my brother's not home to drive us and I have work on Monday night. I researched about dog fever on the net and gave the pup the remedy. Ice cubes it said, put it on your hand and let the dog lick it. I did that. I also read that you can give your dog aspirin but we didn't have any. When I left for work on Monday night, I just told myself not to worry too much. When I went home on Tuesday, the pup's already eating and I thought she's getting better. On Wednesday night, she refused to eat again. I decided it's time to get her to the vet the following day. She died on Thursday. I cried a lot.
I decided to take her siblings to the vet on that same day. I noticed that her brother wasn't eating as well and have lost weight. The vet said they were feverish. They were given shots and meds. Afer three days, the male pup died. I accepted it and said it was better since he was so weak and it made me cry to have him take his medicine. He was eating very little or not at all. He had that look in his eyes as if begging and he was crying as if begging me to stop the pain.
As of today, there is only one of Milo's pups left. I call her eyeliner because she has black lines around her eyes like Kohl. She's fine now, running around and playing. She also never lost her appetite. We're almost done with the meds ,and I am hoping she'll be all right.
It is so heartbreaking to write this but I did it for the pups and for all the pet lovers out there.
Pavino Veterinary Clinic
Dr Jessie A. Pavino, D.V.M.
Dra Irene R. Manalo, D.V.M.
8 Manuela Ave, Dona Manuela Subd,
Pamplona Las Pinas
tel 028462919
cell 09213413234
Clinic Hours
Mon-Sat 8a-6p
Sun and Holidays 8a-4p
i always cry when my pets die. i treat them like family. i call my pets baby even when they are 6 years old and i talk to them like they are children, trying to tell them not to rummage through the neighbor's trash or the eat shoes and slippers we sometimes leave outside.
we have had a lot of pets throughout the years. My brother used to have this mini-zoo at home.He had pigeons, hamsters and turtles, in addition to the usual cats and dogs. Currently, I have 7 dogs and a cat. The cat, Tammy, has been with us since 2005. He's lazy and always sleepy the way cats are. He would go into your room and bother you while you're sleeping. He loves to be scratched. Mimay, our dog given to my sister allegedly named after her (Hershey Mae) has been with us probably for 4 years. One of Mimay's offspring, Milo, is 3 years old. She is one of the first puppies Mimay ever had. She had survived parasites and mange to which all her other siblings have succumbed to. Mimay gave birth to a new batch this year. 5 puppies: Pretty Girl, Pretty Boy, Rambo, Pow and Hammy. My siblings are creative in giving names.
Three months ago, Hammy died. We found him under the car. Apparently, he hasn't been eating. It must be the parasites again. Then the other dogs lost their appetite. This triggered me to bring everyone else to the vet. We don't really bring dogs to the doctor since my mom believe they're askal they can survive anything, and vets are not easy to find. But I told myself, I'm not going to lose anyone else. I have to do something, at least.
I found the vet via the Internet. Even if it requires a car or a jeepney ride, his clinic is the closest one there is. He dewormed the dogs and gave them antibiotics and appetite stimulants. I just recently realized that it's the same one kids are given when they are sick.
They're supposed to take their medicine 3x a day. It wasn't easy since I sometimes miss my meds when I need them. I had to give the meds in the morning when I get home from work then at noon before I go to sleep and lastly before I go to work at night. I think I have been good taking care of them since they eventually recovered. Every morning when I come home from work, they would run to me, lick my hands or tug at my clothes.
Milo gave birth to six puppies in June. They are very fragile and small. One of them died after a few days. After a week, another one followed. My dad said that Milo doesn't have enough milk so I had to teach them to drink milk from a saucer at three weeks or sometimes I give them milk using a syringe. We only had non-fat or evaporated milk at home but they survived. Four of them became happy healthy puppies. One pup, my dad accidentally run over. So we have 3 left.My sister gave them their names, which I remember but can never refer to the correct puppy. They are all of the same color, just like Milo.
I thought everything was going well with them. Then, the rainy days came. I have been hearing my dogs cough for the past few days. I thought it would go away. Then, I told them to stop bathing under the rain. One of Milo's pups stopped eating on Monday and she was feverish. I can tell by touch. I was worried but can't bring them to the vet since my brother's not home to drive us and I have work on Monday night. I researched about dog fever on the net and gave the pup the remedy. Ice cubes it said, put it on your hand and let the dog lick it. I did that. I also read that you can give your dog aspirin but we didn't have any. When I left for work on Monday night, I just told myself not to worry too much. When I went home on Tuesday, the pup's already eating and I thought she's getting better. On Wednesday night, she refused to eat again. I decided it's time to get her to the vet the following day. She died on Thursday. I cried a lot.
I decided to take her siblings to the vet on that same day. I noticed that her brother wasn't eating as well and have lost weight. The vet said they were feverish. They were given shots and meds. Afer three days, the male pup died. I accepted it and said it was better since he was so weak and it made me cry to have him take his medicine. He was eating very little or not at all. He had that look in his eyes as if begging and he was crying as if begging me to stop the pain.
As of today, there is only one of Milo's pups left. I call her eyeliner because she has black lines around her eyes like Kohl. She's fine now, running around and playing. She also never lost her appetite. We're almost done with the meds ,and I am hoping she'll be all right.
It is so heartbreaking to write this but I did it for the pups and for all the pet lovers out there.
Pavino Veterinary Clinic
Dr Jessie A. Pavino, D.V.M.
Dra Irene R. Manalo, D.V.M.
8 Manuela Ave, Dona Manuela Subd,
Pamplona Las Pinas
tel 028462919
cell 09213413234
Clinic Hours
Mon-Sat 8a-6p
Sun and Holidays 8a-4p
Saturday, September 10, 2011
30-day challenge day 9 balik fiction
I first wrote this when I was fifteen and did some revisions during college.
Brown Eyes
I stared at the blank piece of paper in front of me. It’s a page of my diary. I know I should write something in it to lessen my burden, to make me feel better and less guilty. But my mind is so blurred I can hardly remember my name.
What can I write to make me feel better? I could not think clearly. My mind is like a sea at storm. There are waves and more waves. But in the midst of that storm, a face suddenly came to me. I know that face quite well. He is one of the few people who understands and appreciates me. I remember how he would always have a smile ready for me. I could also never forget how his brown eyes would reflect his feelings. They never tell a lie. His eyes looked so different when he laughed or smiled or when he’s angry or when he feels sad. And sometimes when he is seriously concerned about me, I look at him and I get lost in his eyes.
Until a few weeks ago, he was my friend. I don’t actually want to remember how I lost him, I know I just did. Maybe I am just good at driving people away or so it seems.
As I was holding my pen and about to jot down something. I recalled the day he told me about a girl he liked. I felt a sharp pain inside of me and for a moment my heart skipped a beat. I thought I was going to die.
I was caught in disbelief. Did I hear him right? How he could he like this girl? I hate her since…. FOREVER! She’s mean, selfish, materialistic and judgmental. Of all people, why her? Then I looked at him, trying to sense if he was just kidding; he sometimes does that. If only I knew I would later regret it, if only I could turn back time, I should’nt have looked at him that time. Maybe I would not be so miserable right now. I remember how his eyes looked like. They were sparkling the way I have never seen them sparkle before.
I got lost in his eyes. And the world appeared to me as a big blur. I excused myself before teardrops fell from my eyes. I never want him to see me crying. He would only ask too much. Also I don’t want to see the way his eyes would look like when he is concerned about me simply because it would never match the way how that girl made his eyes sparkle.
I slowly drifted away from the person who owned those eyes. I invented reasons so I would’nt have to spend time with him. I leave everytime I see him coming. I did not return his phone calls.
And during the unavoidable times that we are together, I tried my best not to look at him, because I know that if I did I would get lost in his eyes. I wouldn’t want to give myself away. I simply made him believe that I do’nt care about him anymore. But in reality, I really missed him. I want to be with him.
I thought I was doing pretty good at not paying attention to him until today. I saw him under the rain. I worried that he might get sick. I called out to him. He did not say anything. All he did was stare at me.
I was taken aback with what I saw in his eyes. His brown eyes were so sad, as sad like I have never seen them before. They never looked that sad when his parents separated when we were eight not even when his dad died when we were fourteen. I wondered, what has happened?
Suddenly I got lost in his eyes but not in any way like before. I felt like he was a different person. Maybe he was trying to tell me something in a language I used to know but forgot all about.He seemed so strange to me.I felt that I don’t know him anymore and I don’t have any right to call him my friend.
Tears came running down my cheeks. He turned away. I know I would always regret that I did not stop him. Right now, I feel that I have lost him forever.
I stared at the blank piece of paper in front of me. It’s a page of my diary. I know I should write something in it to lessen my burden, to make me feel better and less guilty. But my mind is so blurred I can hardly remember my name.
I can still see his face. His brown eyes that are so expressive. These are the only things that are clear to me now. Until a few weeks ago, he was my friend. It pains me to remember how I lost him. I just want him back.
sept 2006
Brown Eyes
I stared at the blank piece of paper in front of me. It’s a page of my diary. I know I should write something in it to lessen my burden, to make me feel better and less guilty. But my mind is so blurred I can hardly remember my name.
What can I write to make me feel better? I could not think clearly. My mind is like a sea at storm. There are waves and more waves. But in the midst of that storm, a face suddenly came to me. I know that face quite well. He is one of the few people who understands and appreciates me. I remember how he would always have a smile ready for me. I could also never forget how his brown eyes would reflect his feelings. They never tell a lie. His eyes looked so different when he laughed or smiled or when he’s angry or when he feels sad. And sometimes when he is seriously concerned about me, I look at him and I get lost in his eyes.
Until a few weeks ago, he was my friend. I don’t actually want to remember how I lost him, I know I just did. Maybe I am just good at driving people away or so it seems.
As I was holding my pen and about to jot down something. I recalled the day he told me about a girl he liked. I felt a sharp pain inside of me and for a moment my heart skipped a beat. I thought I was going to die.
I was caught in disbelief. Did I hear him right? How he could he like this girl? I hate her since…. FOREVER! She’s mean, selfish, materialistic and judgmental. Of all people, why her? Then I looked at him, trying to sense if he was just kidding; he sometimes does that. If only I knew I would later regret it, if only I could turn back time, I should’nt have looked at him that time. Maybe I would not be so miserable right now. I remember how his eyes looked like. They were sparkling the way I have never seen them sparkle before.
I got lost in his eyes. And the world appeared to me as a big blur. I excused myself before teardrops fell from my eyes. I never want him to see me crying. He would only ask too much. Also I don’t want to see the way his eyes would look like when he is concerned about me simply because it would never match the way how that girl made his eyes sparkle.
I slowly drifted away from the person who owned those eyes. I invented reasons so I would’nt have to spend time with him. I leave everytime I see him coming. I did not return his phone calls.
And during the unavoidable times that we are together, I tried my best not to look at him, because I know that if I did I would get lost in his eyes. I wouldn’t want to give myself away. I simply made him believe that I do’nt care about him anymore. But in reality, I really missed him. I want to be with him.
I thought I was doing pretty good at not paying attention to him until today. I saw him under the rain. I worried that he might get sick. I called out to him. He did not say anything. All he did was stare at me.
I was taken aback with what I saw in his eyes. His brown eyes were so sad, as sad like I have never seen them before. They never looked that sad when his parents separated when we were eight not even when his dad died when we were fourteen. I wondered, what has happened?
Suddenly I got lost in his eyes but not in any way like before. I felt like he was a different person. Maybe he was trying to tell me something in a language I used to know but forgot all about.He seemed so strange to me.I felt that I don’t know him anymore and I don’t have any right to call him my friend.
Tears came running down my cheeks. He turned away. I know I would always regret that I did not stop him. Right now, I feel that I have lost him forever.
I stared at the blank piece of paper in front of me. It’s a page of my diary. I know I should write something in it to lessen my burden, to make me feel better and less guilty. But my mind is so blurred I can hardly remember my name.
I can still see his face. His brown eyes that are so expressive. These are the only things that are clear to me now. Until a few weeks ago, he was my friend. It pains me to remember how I lost him. I just want him back.
sept 2006
30-day challenge day 8
yung insomnia attacks ko stress-related. di kaya yung di ko pagkakatulog ay sanhi ng araw-araw na pressure para magpost? been doing this for one week. ayun 22 days to go. keri naman pala. 22 days pa kong magkakaganito.
minsan sabi sa kin nung kaibigan ko, mukha kang labtim. pakialam ka ng pakialam ng lablayp ng iba kaya wala kang lablayp. well totoo naman lahat ng sinabi nya. mahilig ako makialam ng lablayp ng iba at wala naman talaga akong lablayp. yan nga laging tinatanong sa kin ng lahat ng mga kamag-anak ko pag magkikita kami, may boyfriend ka na? parang concern nilang lahat yung bagay na yun sa palagay ko nga magpapaparty sila sinabi kong meron. nagsasawa na nga ako sa kakasagot ng wala, sila di pa magsawa sa kakatanong. hindi naman sa ayoko, may mga bagay na ganun lang talaga. gets?
pero yang kaibigan ko na yan, nagkamali sya sa cause and effect. sa paniwala ko kasi if love doesn't work for me, at least i can make it work for others. minsan may fairy-god mother syndrome ako eh. imbento ko lang din yun, simply put pakialamera ako.
kasalukuyan akong may project, kasabwat ng isang officemate na tatawagin nating Meow. ang prospects isang ateng masungit at kuyang sobrang tahimik. minsan namin silang sapilitang napasama lumabas. ayun kumain kami dun sa famous tapsilugan sa SC ng UP Diliman. Si Kuya gusto magkite flying, kaso walang malakas na hangin nung araw na yun. Parang pinagpasalamat nga rin nya yun kasi kinakahiya nya yung kite na may drawing na colorful dracula, as in purple, pink, yellow, courtesy of Meow. Inabala nya pa talaga sarili niya para mabili yun.
Pero parang enjoy naman sina ate at kuya sa mga paglalakad-lakad na ginawa namin saka yung pag-iwan namin sa kanilang dalawa dun sa may art gallery para maghanap ng cr. Binabalak nga namin ni Meow na sundan yung date nila. Para kaming mga high school na nakasubaybay sa favorite naming on-screen loveteam.
Magkaka-officemates kami. Nagsimula kasi ang lahat sa party nung April para celebration ng regularization namin sa office. Ayun, may picture na magkatabi sila. Ang cute lang nila and something clicked. Di man ako magaling sa math, favorite subject ko naman yung chemistry, kaya naman na-apply ko yan sa mga ganitong bagay.
Sige kaunting background kay ate at kuya. Itago na lang natin sila sa pangalang... wala ata akong maisip na pangalan. Sige si ate na lang si Barbie, si kuya si Joshua. Walang pakialamanan. Si Barbie ang impression talaga sa kanya masungit, mataray.Kahapon nga parang gusto nyang magpabotox para daw lagi na lang sya nakasmile at wag na syang commentan ng ganun. sa pagkakaunawa ko isa syang late bloomer sa pag-ibig at sa halos lahat ng bagay bagay. Kung gusto nyong malaman yang kwento ng pag-ibig nya, sya na lang tanungin nyo. Baka masabunutan ako kapag sinabi ko dito.
Si Joshua naman, hanga ako dun eh. Ang galing galing at sobrang sipag sa trabaho. Minsan nga gusto ko nang paabangan sa labas yun eh para di na makapasok. Sige sa ibang post na lang yung mga evil schemes ko ha. Magkakatrabaho kami sa panahong ito. Inulit ko lang kung sakaling di mo nabasa yung nasa taas. 1 year na nga kami dito sa office sa september 20, so far wala pang matinong plano para sa anniversary party, pero sa ibang post na lang din yun.
Anyway, minsang nagyaya si Joshua lumabas uli. Gusto nya puntahan yung Salcedo market. Natuwa naman ako at si Meow kasi siya na yung nagyaya, hindi na kami. kaso lang di naman natuloy kasi naglipat bahay sya. This month medyo uso ata yung mga nakaleave. Matagal na nagleave si Barbie, pagbalik naman nya si Joshua ang nakaleave. Ngayon iniiisipan uli namin ng lakad yung dalawa. Sana wag na masyadong magsungit si Barbie, di naman namin sya pinepressure, suggestion lang. Saka sana dumaldal ng kaunti si Joshua, saka pwede ba syang maging assertive minsan para diretso na yung pagyaya niya kay Barbie at di na dadaan sa min.
so papasa na to as one post di ba? i wonder what red is doing. sana nag-eenjoy sya sa bakasyon
minsan sabi sa kin nung kaibigan ko, mukha kang labtim. pakialam ka ng pakialam ng lablayp ng iba kaya wala kang lablayp. well totoo naman lahat ng sinabi nya. mahilig ako makialam ng lablayp ng iba at wala naman talaga akong lablayp. yan nga laging tinatanong sa kin ng lahat ng mga kamag-anak ko pag magkikita kami, may boyfriend ka na? parang concern nilang lahat yung bagay na yun sa palagay ko nga magpapaparty sila sinabi kong meron. nagsasawa na nga ako sa kakasagot ng wala, sila di pa magsawa sa kakatanong. hindi naman sa ayoko, may mga bagay na ganun lang talaga. gets?
pero yang kaibigan ko na yan, nagkamali sya sa cause and effect. sa paniwala ko kasi if love doesn't work for me, at least i can make it work for others. minsan may fairy-god mother syndrome ako eh. imbento ko lang din yun, simply put pakialamera ako.
kasalukuyan akong may project, kasabwat ng isang officemate na tatawagin nating Meow. ang prospects isang ateng masungit at kuyang sobrang tahimik. minsan namin silang sapilitang napasama lumabas. ayun kumain kami dun sa famous tapsilugan sa SC ng UP Diliman. Si Kuya gusto magkite flying, kaso walang malakas na hangin nung araw na yun. Parang pinagpasalamat nga rin nya yun kasi kinakahiya nya yung kite na may drawing na colorful dracula, as in purple, pink, yellow, courtesy of Meow. Inabala nya pa talaga sarili niya para mabili yun.
Pero parang enjoy naman sina ate at kuya sa mga paglalakad-lakad na ginawa namin saka yung pag-iwan namin sa kanilang dalawa dun sa may art gallery para maghanap ng cr. Binabalak nga namin ni Meow na sundan yung date nila. Para kaming mga high school na nakasubaybay sa favorite naming on-screen loveteam.
Magkaka-officemates kami. Nagsimula kasi ang lahat sa party nung April para celebration ng regularization namin sa office. Ayun, may picture na magkatabi sila. Ang cute lang nila and something clicked. Di man ako magaling sa math, favorite subject ko naman yung chemistry, kaya naman na-apply ko yan sa mga ganitong bagay.
Sige kaunting background kay ate at kuya. Itago na lang natin sila sa pangalang... wala ata akong maisip na pangalan. Sige si ate na lang si Barbie, si kuya si Joshua. Walang pakialamanan. Si Barbie ang impression talaga sa kanya masungit, mataray.Kahapon nga parang gusto nyang magpabotox para daw lagi na lang sya nakasmile at wag na syang commentan ng ganun. sa pagkakaunawa ko isa syang late bloomer sa pag-ibig at sa halos lahat ng bagay bagay. Kung gusto nyong malaman yang kwento ng pag-ibig nya, sya na lang tanungin nyo. Baka masabunutan ako kapag sinabi ko dito.
Si Joshua naman, hanga ako dun eh. Ang galing galing at sobrang sipag sa trabaho. Minsan nga gusto ko nang paabangan sa labas yun eh para di na makapasok. Sige sa ibang post na lang yung mga evil schemes ko ha. Magkakatrabaho kami sa panahong ito. Inulit ko lang kung sakaling di mo nabasa yung nasa taas. 1 year na nga kami dito sa office sa september 20, so far wala pang matinong plano para sa anniversary party, pero sa ibang post na lang din yun.
Anyway, minsang nagyaya si Joshua lumabas uli. Gusto nya puntahan yung Salcedo market. Natuwa naman ako at si Meow kasi siya na yung nagyaya, hindi na kami. kaso lang di naman natuloy kasi naglipat bahay sya. This month medyo uso ata yung mga nakaleave. Matagal na nagleave si Barbie, pagbalik naman nya si Joshua ang nakaleave. Ngayon iniiisipan uli namin ng lakad yung dalawa. Sana wag na masyadong magsungit si Barbie, di naman namin sya pinepressure, suggestion lang. Saka sana dumaldal ng kaunti si Joshua, saka pwede ba syang maging assertive minsan para diretso na yung pagyaya niya kay Barbie at di na dadaan sa min.
so papasa na to as one post di ba? i wonder what red is doing. sana nag-eenjoy sya sa bakasyon
Wednesday, September 7, 2011
30-day challenge day 7
i woke up with a headache. it's just on one side of my head. it's as if my neurons suddenly wanted to overwork themselves and have been firing neurotransmitters to my pain receptors all day. ano daw? basta masakit ulo ko kanina paggising ko. yun lang gusto ko sabihin. at medyo masakit pa rin sya ngayon kahit na uminom na ko ng gamot. kulang kasi ako sa tulog. lately, may problema na naman kami ng pagtulog.
nung high school ko nadiskubre na di kami masyadong magkasundo ng pagtulog. may insomnia ako nun eh. paano ko nalaman? wala lang, ni-diagnose ko yung sarili ko. wag na magulo. eventually, nalaman kong may kinalaman sa stress ang di ko pagkakatulog or ang paggising ko ng sobrang maaga (premature waking)
nung college naman, di ko masyadong problema ang pagtulog kasi normal nang di ako matutulog. sa dami ba naman ng readings, reaction paper, reflection paper, research, book review at iba pa na kailangan kong isulat, walang lugar ang pagtulog. normal nang matulog ng alas 12 at gumising ng alas 3 or alas 4.
sa first job, dun ko nalamang sobrang busy ko pala sa undergrad. kasi nung nagtatrabaho na ko, hinahanap ng katawan ko yung bonggang bonggang homework. dahil wala nang homework, madalas nun nakakatulog na ko pagdating ko ng bahay. pero may mga pagkakataon din nagpaparamdam yung insomnia. kaya ayun nakikipagchat na lang ako sa mga classmates ko.
nung lumipat kami ng bahay feeling ko wala akong matinong tulog ever. nilipatan kasi namin yung bahay namin ngayon na di pa gawa yung mga kwarto, kaya nakadividers lang kami. matagal-tagal rin akong ganun. mga halos isang taon. naging okay lang ako nung maayos na yung kwarto ko. well, hindi pa rin sya maayos ngayon. sige yan ang topic ng day 8.
after 3 yrs, lumayas ako sa dati kong office. nang malipat ako sa capital iq, nanibago ako. unang-una mas malayo sya sa bahay tapos yung schedule ko nung una parang ang haba haba ng araw ko sa office. ang pagtulog, normal naman.
nung january, nagsimula akong pumasok ng graveyard shift. nung una, kala ko katapusan na ng buhay ko. nagsimula na kong kaibiganin uli si Lina. araw araw mag-email sa kin yan eh, wala naman akong mapala. anyway, napatunayan ko, na hindi pala ako hirap matulog kahit araw. sa sobrang pagod ko kasi, makakatulog at makakatulog ako.
pero lately, hirap akong matulog. nung saturday nga expected ko mga 12 hrs akong makakatulog kasi buong maghapon akong gumala-gala after ng shift. this week, pagdating ko ng 8 or 9 am sa bahay, nakakaidlip ako sa panonood ng tv, siguro mga 30 mins, tapos alas 2 na ng hapon gising pa ko. palagay ko factor din dito yung kapitbahay naming talagang sa tanghaling tapat magvideoke. pero palagay ko stress rin to eh. kailangan ko lang siguro ng bakasyon. hay, tagal pa yung long weekend ko eh.
nung high school ko nadiskubre na di kami masyadong magkasundo ng pagtulog. may insomnia ako nun eh. paano ko nalaman? wala lang, ni-diagnose ko yung sarili ko. wag na magulo. eventually, nalaman kong may kinalaman sa stress ang di ko pagkakatulog or ang paggising ko ng sobrang maaga (premature waking)
nung college naman, di ko masyadong problema ang pagtulog kasi normal nang di ako matutulog. sa dami ba naman ng readings, reaction paper, reflection paper, research, book review at iba pa na kailangan kong isulat, walang lugar ang pagtulog. normal nang matulog ng alas 12 at gumising ng alas 3 or alas 4.
sa first job, dun ko nalamang sobrang busy ko pala sa undergrad. kasi nung nagtatrabaho na ko, hinahanap ng katawan ko yung bonggang bonggang homework. dahil wala nang homework, madalas nun nakakatulog na ko pagdating ko ng bahay. pero may mga pagkakataon din nagpaparamdam yung insomnia. kaya ayun nakikipagchat na lang ako sa mga classmates ko.
nung lumipat kami ng bahay feeling ko wala akong matinong tulog ever. nilipatan kasi namin yung bahay namin ngayon na di pa gawa yung mga kwarto, kaya nakadividers lang kami. matagal-tagal rin akong ganun. mga halos isang taon. naging okay lang ako nung maayos na yung kwarto ko. well, hindi pa rin sya maayos ngayon. sige yan ang topic ng day 8.
after 3 yrs, lumayas ako sa dati kong office. nang malipat ako sa capital iq, nanibago ako. unang-una mas malayo sya sa bahay tapos yung schedule ko nung una parang ang haba haba ng araw ko sa office. ang pagtulog, normal naman.
nung january, nagsimula akong pumasok ng graveyard shift. nung una, kala ko katapusan na ng buhay ko. nagsimula na kong kaibiganin uli si Lina. araw araw mag-email sa kin yan eh, wala naman akong mapala. anyway, napatunayan ko, na hindi pala ako hirap matulog kahit araw. sa sobrang pagod ko kasi, makakatulog at makakatulog ako.
pero lately, hirap akong matulog. nung saturday nga expected ko mga 12 hrs akong makakatulog kasi buong maghapon akong gumala-gala after ng shift. this week, pagdating ko ng 8 or 9 am sa bahay, nakakaidlip ako sa panonood ng tv, siguro mga 30 mins, tapos alas 2 na ng hapon gising pa ko. palagay ko factor din dito yung kapitbahay naming talagang sa tanghaling tapat magvideoke. pero palagay ko stress rin to eh. kailangan ko lang siguro ng bakasyon. hay, tagal pa yung long weekend ko eh.
Subscribe to:
Posts (Atom)